Wiem, że bywam okropna, wredna, bezpośrednia, szczera do bólu. Lubię powiedzieć, a potem walczyć z wyrzutami sumienia, że może zraniłam... Uwielbiam klnąć pod nosem, ale nie lubię gdy wylewam to donośnym głosem na zewnątrz zwłaszcza w obecności małej. Nie lubię siebie, gdy jestem wkurzona, poirytowana, czy zrezygnowana. Tracę zapał, siłę ... Tracę mój napęd do działania. Nie znoszę gdy zastygam, zatrzymuję się na dłuższą chwilę. Rozkładam ręce i nie wiem co robić.

Boli mnie, że czasem zadaję ból bliskim. Najczęściej słowem, czasem czynem. Mimo iż ogrom miłości we mnie do męża, do córki. Wiem, że bywam wredną, okropną, jęczącą babą.

Trzeba mieć gorszy dzień. Trzeba mieć możliwość na ponarzekanie. Trzeba czasem zrzucić z siebie to co ciąży, zalega, blokuje. Oczyścić się z emocji, słów. Uwolnić.

Chciałabym wraz z jesienią obiecać sobie, że będę dokładać wszelkich starań by nie być tą powyższą, aż w takim stopniu. By moi najbliżsi nie cierpieli z mojego fochowatego nastroju, bym słowem nie zadawała tyle bólu, czy niewyparzoną czasem gębą.

Nie chcę być taka !

A przynajmniej nie w takich mega ilościach. Nie chcę by córka widziała mnie drącą japę na męża, bo grzebie mi w garach kiedy gotuję (nie znoszę tego!) Nie wspominając o napięciach związanymi z odwiedzinami rodziny z Hameryki ;)

Chciałabym uruchomić w sobie to, kim jestem naprawdę. Kim czuję się wewnątrz, a nie potrafię ujawnić, podzielić się. Chciałabym więcej rozmawiać, mieć z kim rozmawiać. Wywalić żale, gorycz... unieść głowę do góry i działać na pełnych obrotach dalej.

Nie chcę czuć, że zastygam. Nie chcę się cofać, zaprzepaszczać to co budowałam tyle czasu.

Chcę dać się szczerze lubieć, kochać i szanować.

Dam radę prawda ?

Chcę podołać.