Patrzę na nią i nie wierzę, że w weekend skończyła 21 miesięcy. Ma burzę włosków z blond loczkami. Nazywa mnie najpiękniejszym określeniem: MAMO, MAMUŚ. Zaczepia mnie swym wzrokiem, chwyta za dłoń i prowadzi by coś pokazać, by jej wytłumaczyć, by z nią być.

Wykonuje niemalże każdą moją prośbę, chyba że ma lenia i jej się po prostu nie chce. Nawet niespełna 2 latce się to zdarza również ;) Jest duszą towarzystwa. Moją towarzyszką, bo każde dnie spędzamy ze sobą nie nudząc się. 

Każdy poranek to obowiązkowe uśmiechy i tulaski w nieograniczonej ilości. Tylko, gdy energia ją rozpiera to czułości odskakują na bok. Woli wtedy skakać, turlać się, czy wpadać w me ramiona. Lubi mnie karmić, liczyć spineczki " raaaaas, raaaaas, raaaaas".

Gdy otwieram lodówkę, by upiększyć jej śniadaniową bułeczkę, słyszę "Bła, błaaa..... błaaaaa !". Zaczyna mówić, bo doskonale kuminkowałyśmy się i bez słów. Ale teraz gdy zauważa, że wszystko ma swoją nazwę... Od nowa wszystko jest ciekawe, od nowa warte poznania.

Już wie, że tata jeździ do pracy autkiem. Wie, że gdy nie jedzie w nocy, a rankiem trzeba biec do okna, na parapet z mamą i słać całuski, machając rączką. By tatuś miał mile rozpoczęty dzień. Potem pokazuje na samochody i woła " auuutko, auuutko.... tataaaa !". A gdy jej odpowiadam, że tatuś musiał pojechac do pracy, zarobić pieniążki... biegnie po telefon, przykłada do uszka i mówi "Ajooo, ajooo... tata ?! Ajuś, ajuś". Wtedy wykręcam numer, daję na głośnomówiący i rozmawiamy tak we trójkę.

Na zdjęciu Martyśka z 13 miesięczną różnicą. Ta sama miska. te same oczy. Ta sama MIŁOŚĆ :) 

Dziecko zmienia życie.

Nadaje mu wartości.

Daje możliwość bezgranicznej i ogromnej miłości.