Boli, że ludzie których traktowałam jako najbliższych, w przeciągu ile ? roku... odwrócili się dupą, nie przejmując totalnie niczym. No bo jak bezdzietni mają zrozumieć dzieciatych ? Skoro z nami to za bardzo spontanicznie wyjść na piwo się nie da wieczorem, bo dziecko położyć spać trzeba, a kto z nim zostać nie ma. To po co się mają wysilać i pytać, jak to oczywiste, że nie damy rady. O naszych ogromnych chęciach wyjścia z domu się nie myśli wtedy. O czym z nami rozmawiać ? Przecież stając się rodzicami otrzymaliśmy plakietkę "nudziarze". Jak być kimś ciekawym skoro ciekawość życia ogranicza się do pracy, domu, dziecka, problemów życiowych i finansowych.

Nikt nie chce słuchać narzekań, że tego nie ma, tamtego nie ma bo... że nie możemy jechać, bo kasa... że nie możemy jechać, bo z dzieckiem niezbyt.

Na fejsie lajkują, komentują zawzięcie. A na ulicy nie poznają, bo nie chcą zauważać. Więc po co mam się z nimi dzielić swą prywatnością, chociażby na fb ? A kysz !

Czy my Matki, Ojcowie, jesteśmy w jakiś sposób winni tym upadającym znajomościom ?

A może dzieci są winne ? no bo od nich się zaczęło jakby nie było...

Przejmować się tym nie chcę. Bo tak, jak do miłości, tak do znajomości czy przyjaźni zmusić się nikogo nie da. Ale boli... cholernie boli, że poprzez ciążę, bycie mamą nie mam możliwości odcięcia się czasem od codzienności.

Żałuję ogromnie, że osoby poznane w sieci zwykle są z drugiego końca Polski. Wiem, że borykają się z podobnym, problemem ?! Bo samotność, wygodna nie jest. Nawet w towarzystwie męża, czy dziecka można czuć się samotnym. Razem mogłybyśmy z pewnością więcej. Jednak pozostają rozmowy klawiaturą pisane. No i właśnie te fejsowe, klawiaturowe ratują... Pomagają w tej samotności. Ratują resztki dawnej osobowości. Pozwalają otworzyć się, być sobą.

Wierzę, że jeszcze kiedyś życie postawi mi na drodze, kogoś kto czasem poda pomocną dłoń, posłuży dobrym, szczerym słowem. Czy opieprzy jak należy jeśli zajdzie taka potrzeba.