Trudnym czasem był dla mnie kwiecień, spowodował maksymalne skupienie się na życiu osobistym i przeżywaniem każdego kolejnego dnia wyciskając z niego wszystko. 

Ostatni czas pokazał jak wygląda opieka państwa nad osobami starszymi jak kuleje cały ten system. Pokazał formalności i czas który trzeba poświęcić pomimo iż pewne sprawy powinny być ogarniane na cito. Dominował strach, cierpienie, nerwy. To wszystko już jest wspomnieniem, pewne zachowania pomimo niesmaku zostają w tyle. Teraz nastał czas na wspomnienia. Wraz z pożegnaniem Babci to pożegnanie również moich dziecięcych wspomnień, które były domeną tamtych czasów, kiedy byłam małą dziewczynką, do której zawsze należało ostatnie zdanie.

Z uśmiechem na twarzy wspominam pyszne drożdżowe ciasta z prodiża popijane mlekiem! Długie opowiadania Jej spokojnym głosem, które zaciekawiały każdego razu gdy do Niej przychodziłam. Wspólne wycieczki pociągami i ten czas na posiłek. Bułka z kotletem i pędzące widoki za szybą. Zawsze to co było dla mnie niezrozumiałe tłumaczyła mi tak bym nie miała już wątpliwości.
Była zawsze uśmiechnięta i pełna pomysłów. Cieszę się, że poznały ją moje dzieci, że mogła nacieszyć się swoimi prawnukami.

To dzięki niej uwielbiałam zupę mleczną, znienawidzoną przez większość dzieci. Dzisiaj taką robię moim dzieciom i zajadają się nią ze smakiem :)

W mojej głowie mała plątanina, bo wraz z odejściem babci sporo myślę o wartości życia, rodziny, o wspomnieniach, również o współczesnych czasach i o tym dokąd świat zmierza. Mam wrażenie, że wraz z odejściem starszego pokolenia coś gaśnie, coś się kończy.

Tęsknię mocno Babciu